Het plan
Veel mensen vragen zich af hoe het nu gaat met mijn boek. Of ik in de zomer veel heb kunnen schrijven en of het boek nu bijna wordt gepubliceerd. Ik voel me vereerd dat ze nieuwsgierig zijn. Tijdens de zomervakantie was het plan dat ik elke dag zou schrijven, en dat aan het eind van de vakantie het verhaal klaar zou zijn voor feedback. Dus vol goede moed ging ik vanaf vakantieweek één aan de slag, en genoot tussendoor van heerlijke wandelingen en het prutsen in de tuin.
Writersblok
De vakantie was nog geen twee weken bezig, of Marije schrijft mij: 'met dit stukje heb je het verhaal mooi afgerond en is het klaar.' Slik, schrik, 'maar Marije, dit is nog maar het begin van de vakantie en ik wil nog dit en dat toevoegen. Heel belangrijke dingen en zonder dat is het niet af.' Maar ja, ik zat inderdaad wel bij een mooi afgerond stukje dus wat nu te doen? Marije gaf me de uitkomst, dan maak je toch gewoon een deel twee? Nou dat leek mij wel wat, twee delen van het boek. Maar toen zat ik te worstelen met de vorm. Ga ik dan door zoals ik dat hiervoor heb gedaan, in de vorm van brieven of kies ik hier voor een andere stijl? Na een week van dingen proberen, toch maar weer niet en weer opnieuw beginnen schoot ik niet echt op. Was dit mijn eerste writersblok?
Kunnen anderen zich vinden in het verhaal?
Uiteindelijk vond ik mijn vorm en lukte het om het verhaal af te maken in de vakantie. Daarna heb ik het hele manuscript nog een keer doorgelezen om te checken of er geen dingen dubbel stonden. Nou dat was zeker het geval, en ik heb nog hele stukken tekst lopen schuiven en aanpassen. Daarna wist ik zeker dat er nog heel wat op aan te merken was en ik als ik het nog een keer zou lezen zeker opnieuw op fouten en onvolkomenheden zou stuiten. Voor mij het moment om dat vooral niet te doen, maar om het maar eens aan een paar mensen voor te leggen om er feedback op te geven. Want als ik die feedback ga verwerken moet er toch weer een hoop worden geschoven en aangepast.
Spannender dan examen doen
Nu het verhaal bij anderen ligt is het nog niet zo dat ik helemaal rust heb. Het is spannender dan een examen doen. Toen ik mijn vorige opleiding deed had ik er ook moeite mee om op de knop te drukken om mijn stukken in te dienen. Nu is dat nog veel erger. Voortdurend vraag ik mij af of ze het goed genoeg vinden, of ze het verhaal leuk vinden om te lezen, of ze niet vinden dat ik nare dingen zeg over de familie, of er geen enorme fouten en onwaarheden in het verhaal zitten. Misschien hadden ze hele hoge verwachtingen en stel ik ze teleur? Misschien durf ik daarna helemaal niet verder. Ik ben blij dat ik Marije heb, die helemaal begrijpt waarmee ik worstel en de onzekerheden herkent.
De blik op andere dingen
En terwijl ik nu dus afwacht, nadenk over hoe ik het boek zou willen publiceren (als ik nog durf) geniet ik van de tijd die ik nu ook ervaar om andere dingen te doen. Meteen zie ik dat de ramen gelapt moeten worden, dat het gras veel te hoog is en ga ik weer los met het maken van fijne en lekkere dingen. De tijd is zo weer gevuld terwijl ik mij ondertussen voorstel hoe anderen nu worstelen met mijn manuscript. Binnenkort weet ik of en hoe ik verder ga.
