Hoe gaat het eigenlijk met je boek?

Het plan

Veel mensen vragen zich af hoe het nu gaat met mijn boek. Of ik in de zomer veel heb kunnen schrijven en of het boek nu bijna wordt gepubliceerd. Ik voel me vereerd dat ze nieuwsgierig zijn. Tijdens de zomervakantie was het plan dat ik elke dag zou schrijven, en dat aan het eind van de vakantie het verhaal klaar zou zijn voor feedback. Dus vol goede moed ging ik vanaf vakantieweek één aan de slag, en genoot tussendoor van heerlijke wandelingen en het prutsen in de tuin. 

Writersblok

De vakantie was nog geen twee weken bezig, of Marije schrijft mij: 'met dit stukje heb je het verhaal mooi afgerond en is het klaar.'  Slik, schrik, 'maar Marije, dit is nog maar het begin van de vakantie en ik wil nog dit en dat toevoegen. Heel belangrijke dingen en zonder dat is het niet af.' Maar ja, ik zat inderdaad wel bij een mooi afgerond stukje dus wat nu te doen? Marije gaf me de uitkomst, dan maak je toch gewoon een deel twee? Nou dat leek mij wel wat, twee delen van het boek. Maar toen zat ik te worstelen met de vorm. Ga ik dan door zoals ik dat hiervoor heb gedaan, in de vorm van brieven of kies ik hier voor een andere stijl? Na een week van dingen proberen, toch maar weer niet en weer opnieuw beginnen schoot ik niet echt op. Was dit mijn eerste writersblok?

Kunnen anderen zich vinden in het verhaal?

Uiteindelijk vond ik mijn vorm en lukte het om het verhaal af te maken in de vakantie. Daarna heb ik het hele manuscript nog een keer doorgelezen om te checken of er geen dingen dubbel stonden. Nou dat was zeker het geval, en ik heb nog hele stukken tekst lopen schuiven en aanpassen. Daarna wist ik zeker dat er nog heel wat op aan te merken was en ik als ik het nog een keer zou lezen zeker opnieuw op fouten en onvolkomenheden zou stuiten. Voor mij het moment om dat vooral niet te doen, maar om het maar eens aan een paar mensen voor te leggen om er feedback op te geven. Want als ik die feedback ga verwerken moet er toch weer een hoop worden geschoven en aangepast. 

Spannender dan examen doen

Nu het verhaal bij anderen ligt is het nog niet zo dat ik helemaal rust heb. Het is spannender dan een examen doen. Toen ik mijn vorige opleiding deed had ik er ook moeite mee om op de knop te drukken om mijn stukken in te dienen. Nu is dat nog veel erger. Voortdurend vraag ik mij af of ze het goed genoeg vinden, of ze het verhaal leuk vinden om te lezen, of ze niet vinden dat ik nare dingen zeg over de familie, of er geen enorme fouten en onwaarheden in het verhaal zitten. Misschien hadden ze hele hoge verwachtingen en stel ik ze teleur? Misschien durf ik daarna helemaal niet verder. Ik ben blij dat ik Marije heb, die helemaal begrijpt waarmee ik worstel en de onzekerheden herkent. 

De blik op andere dingen

En terwijl ik nu dus afwacht, nadenk over hoe ik het boek zou willen publiceren (als ik nog durf) geniet ik van de tijd die ik nu ook ervaar om andere dingen te doen. Meteen zie ik dat de ramen gelapt moeten worden, dat het gras veel te hoog is en ga ik weer los met het maken van fijne en lekkere dingen. De tijd is zo weer gevuld terwijl ik mij ondertussen voorstel hoe anderen nu worstelen met mijn manuscript. Binnenkort weet ik of en hoe ik verder ga. 

Het is toch geen huiswerk?

Elke zondag post voor Marije

In haar feedback schreef Marie dat ze het zo leuk vindt dat ze elke zondag van mij weer een stukje te lezen krijgt. Ze schreef dat ze zich er elke zondagavond weer op verheugt. Tijdens mijn schrijfvakantie in Granada hebben we afgesproken dat ik elke week een stukje zou schrijven zodat ik in mijn schrijfritme kan blijven. Het lukt me 's avonds na mijn werk niet. Daarom heb ik elke zondag een paar uur schrijven in mijn agenda geblokt zodat ik ook zeker weet dat ik het ga doen. De extra vrije dagen had ik ook voor het schrijven vastgelegd.

Een stukje schrijven in een vol weekend

Toen we laatst een weekend weg gingen lukte het, mede doordat ik dit zo voor mijzelf had voorgenomen zelfs nog om één brief te schrijven. Bovendien namen we de tijd om even bij het Airborn museum langs te gaan om extra inspiratie op te doen. 

Discipline

Het schrijven van het boek vereist discipline, en dat is nou iets zijn waar ik over het algemeen vrij goed in ben. Sommige mensen zouden dat misschien ervaren als druk, iets wat moet maar ik vind het heerlijk om te doen. Ik ben nou eenmaal een vrij gedisciplineerd mens en daar doe ik het blijkbaar goed op. Als ik mij iets voorneem dan doe ik dat meestal gewoon. Ik hoef niet aan het idee te wennen, zet een knop om en ga aan de slag. En het doet niets af aan het plezier dat ik eraan beleef. 

Huiswerk

Voor sommige mensen is dat moeilijk om te snappen, die zouden dit ervaren alsof ze huiswerk moesten maken. Voor mij is het juist helpend. Het helpt mij om in de flow te blijven, het verhaal verder tot leven te laten komen. Het blijft daardoor in mijn achterhoofd doorsudderen terwijl ik andere dingen doe. En als ik dan met mijn laptop op schoot zit kan ik redelijk vlot de richting uitgaan die ik heb uitgedacht. Toch kost het me wel een halve dag om ongeveer 2 brieven te produceren. 

Bloggen

Van mijn voornemen om elke week te bloggen is na mijn schrijfvakantie dan weer niet veel terecht gekomen.  Om de een of andere reden zie ik er steeds een beetje tegenop om dit te doen. Maar dan doe ik dat maar iets minder vaak.

9 juni 2025 Springen in het diepe

Lekker lang schrijfweekend

Het is weer een goed schrijfweekend. Pinksteren dus een extra dag erbij en het is erg nat. Zelfs de katten blijven liever binnen en dat is wel zo prettig voor alle pubervogeltjes die bij ons hun broodnodige extra eten komen halen. Het is een lust voor het oog om naar te kijken en terwijl ik zit te schrijven dwalen mijn ogen regelmatig af naar al dat leven buiten. Zo gezellig! 

Veel te veel hobby's 

Het weekend is goed besteed; zuurdesembrood bakken (had ik een keer over gelezen en was ermee begonnen maar ook weer gestopt omdat ik altijd overhield, maar door enthousiasme van mijn dochter toch maar weer begonnen), Kombucha maken, parfum en parfumolie maken, deodorant maken, rabarbermoes maken, gezichtsserum maken, wandelen, sporten en ook nog een heel klein beetje in de tuin doen tussen de buien door. En bovenal schrijven, schrijven en schrijven. En oh ja, er moest ook gepoetst worden en huishouden gedaan. Wat raar dat ik altijd tijd tekort kom. Alle hobby's ben ik ooit begonnen, gewoon iets over gelezen, over gehoord, een workshop gevolgd. En dan maar doen, sommige dingen heb ik weer afgeschaft na soms maanden of jaren proberen, andere zijn gebleven omdat het me heel goed bevalt. Het is een beetje hoe ik de dingen doe, zonder een duidelijk vastomlijnd plan. Toch kom ik ergens en doe ik wat ik leuk en belangrijk vindt. 

Wie is je doelgroep? 

De eerste vraag die Marije mij stelde was: wie is je doelgroep? Echt ik had geen idee. Ik was gewoon een beetje begonnen met schrijven. Zomaar ergens in het wilde weg. Nooit nagedacht over een begin of een eind, voor wie en tot waar. Hoewel het prima is om dit met een heleboel dingen te doen, bleek dat met het schrijven van een boek toch iets anders te liggen. Weten voor wie ik schrijf en de tijdlijn die ik op de eerste dag van de schrijfweek heb gemaakt geven mij houvast en voorkomen dat ik alle kanten op zwabber. Steeds als ik begin te schrijven kijk ik naar mijn tijdlijn, die ik overigens wel steeds verder heb aangepast en uitgebreid. Het is een fijne structuur ook al is het ook geen wet en kan ik er prima mee spelen nu ik hem eenmaal heb gemaakt. 

Een geschiedenis met Indonesië

De vraag over de doelgroep vond ik echt lastig om te beantwoorden Ik heb er een week over na lopen denken en met mensen besproken voor ik het helemaal scherp had.  De conclusie is dat ik schrijf voor mensen die net als ik een verleden hebben waarin Indonesië tijdens en na de koloniale tijd een rol speelt. Mensen die er hebben gewoond, hun kinderen en kleinkinderen. Mensen die nieuwsgierig zijn naar een verhaal, wat hun ouders of grootouders ook kan zijn overkomen. Hoe zij hebben geleefd en waar zij mee te maken kregen. 

Hobby of werk? 

Gaat het boek een bestseller worden? Vast niet, maar zoals ik alles doe, ik probeer iets, Marije is enthousiast, geeft advies en feedback. Ik vind het leuk om te doen. Net als alle hobby's zonder een compleet plan wat er verder mee gebeurt. Eerst maar eens me lekker uitleven, inleven in die tijd, een beeld vormen van de gebeurtenissen en hoe dat invloed kan hebben gehad op alle betrokkenen. Misschien denk ik over een jaar wel dat het leuk geprobeerd was en dat het daarmee ophoudt. Misschien ga ik lekker door en komt het zover dat ik het echt kan uitgeven. Dat is het leuke aan mijn manier van omgaan met mijn hobby's. Het kan alle kanten op. De Kombucha heb ik ook nog nooit aan iemand verkocht, wel weggegeven. Parfum, serum en huidolie maak ik voor mijzelf, en als ik er heel tevreden mee ben ga ik het ook als cadeau weggeven. Zo zal het misschien ook gaan met het boek. Mijn smaak is niet iedereen zijn of haar smaak, mijn schrijfstijl past wel of niet bij je. Voorlopig is het hobby en zolang ik er plezier aan beleef ga ik er lekker mee door.

 

Een film kijken ter inspiratie voor mijn boek

Bronnen met versnipperde informatie

In mijn vorige blog beschreef ik dat ik op verschillende manieren probeer te achterhalen wat er in mijn familie is gebeurd, en dat ik ook zoek naar de redenen van hun keuzes. Maar hoe kom ik daar achter? Voor een deel kan ik informatie halen uit de boeken die ik bestudeer, regelmatig zak ik weg op internet, ik bekijk foto's die er nog zijn en wordt soms overspoeld door informatie. Hier werkt het namelijk net als bij ander onderzoek, van het ene duik je zo weer in het ander. De informatie is versnipperd, incompleet, rommelig waardoor ik soms veel te lang doorga. Doordat ik het bespreek met mijn familie lijkt het alsof er nu ineens meer mensen mee bezig zijn die helpen met mijn zoektocht omdat zij ook alert zijn wanneer zij ergens tegenaan lopen. 

The Promise

Zo ontving ik van een familielid een tip om een filmhuisfilm te bezoeken. Deze film heet The Promise en gaat over het voormalig Nederlands Nieuw Guinea. Hier hebben mijn grootouders een flink aantal jaren doorgebracht waardoor dit interessant is voor mijn boek. De film is een indrukwekkend verhaal van de relatie van Nederland als kolonisator met dit land, en de rol die Nederland heeft gespeeld bij de overdracht naar Indonesië. Heel duidelijk werd zichtbaar het gevoel van de Nederlanders de goede dingen te doen door de 'onderontwikkelde' Papua's van moderne westerse gemakken te voorzien, hen volgens hun standaarden op te voeden en te onderwijzen. Ik weet zeker dat mijn opa en oma met deze in hun ogen positieve gedachten dit werk deden. Maar wat ik zag is dat deze mensen verleid werden met cadeautjes om de dingen te doen die de Nederlanders wilden dat zij deden,  en daarmee langzamerhand steeds meer afhankelijk werden. Er werd een infrastructuur neergezet vanuit het Nederlands perspectief en ineens ging alles volgens de Nederlandse regels. De eigen cultuur werd als minderwaardig, onderontwikkeld gezien. Het was geen film om vrolijk van te worden maar het gaf mij wel een mooi inkijkje en weer informatie voor mijn boek. 

Anekdotes om het verhaal te versterken

Terwijl ik dit schrijf belt dit familielid mij op en praten we een tijd over deze periode. Hij gooit mij allerlei cadeautjes in mijn schoot, die ik gauw noteer zodat ik daar later op terug kan vallen wanneer ik toe ben aan dit stuk. De anekdotes vliegen van 10 jaar verder in mijn verhaal naar 2 of 3 jaar verder. De chronologie ontbreekt volledig maar ik ben blij met deze informatie, die nergens op internet of in boeken terug te vinden is. Hoe grappig dat mijn opa een boot kocht terwijl hij in Nederland op verlof was, deze opknapte en op een grote passagiersboot meenam van Nederland naar Indonesië. Hij was iemand die 'out of the box' kon denken, dat is zeker. Dit soort anekdotes kan ik goed gebruiken, het maakt de verhalen die ik schrijf levendig en de moeite waard om te lezen. 

Schrijven kost veel tijd

Helaas moet dit onderdeel nog een poosje wachten, ik ben er nog lang niet aan toe. Het schrijfproces gaat langzaam verder, afhankelijk van agenda en weersomstandigheden kom ik er meer of minder aan toe, maar het lukt mij in elk geval elk weekend een paar uur eraan te besteden. Het is ook niet alleen het schrijven zelf. Ik heb ook tijd nodig om weer in het verhaal te komen, de sfeer te voelen. Maar het lukt en het verhaal gaat zeker af komen. 

17-5 Waarover gaat jouw boek eigenlijk?

Het onderwerp

Sinds mijn schrijfvakantie krijg ik regelmatig de vraag waarover mijn boek eigenlijk gaat. Ik geef graag antwoord want ik ben enthousiast. Dus vertel ik over de geschiedenis van mijn moeder, mijn oma en oud-tante, vrouwen wier levens ver van elkaar afspeelden. Ik vertel dat mijn moeders leven begon in Indonesië en dat zij tijdens de tweede Wereldoorlog is geboren. Mijn oma en mijn moeder zaten tijdens de Japanse bezetting in een Jappenkamp, met daarnaast alleen vrouwen en kinderen, en mijn opa zat in een ander kamp. 

Geen communicatie

Ik vertel ook dat de familie in Nederland niets wist van hun belevenissen en hun omstandigheden. En andersom wisten zij niets over wat er in Nederland gebeurde. Er was geen communicatie mogelijk. In deze tijd, waarin we alles weten van elkaar en vrijwel altijd communicatie mogelijks, is dat niet voor te stellen. Wat als ze wel contact hadden? Wat zouden ze dan gezegd hebben? Ik vond dat een boeiend uitgangspunt en zo ontstond het idee voor een boek. Ik vraag mij af wat ze elkaar gezegd zouden hebben, wat waren hun zorgen, hun overwegingen, de dingen die ze meemaakten? 

Echt beleefde verhalen en fantasie

In mijn boek probeer ik, op basis van de informatie uit mijn familie, in combinatie van wat bekend is over die tijd te reconstrueren. het vraagt van mij onderzoek doen, vragen stellen, nadenken en mijn verbeelding laten spreken om zo dicht mogelijk bij de waarheid te komen en te blijven. Helemaal lukt dat natuurlijk niet, misschien is maar 20% van mijn boek 'waar'. 

Tussen er was eens en ze leefden nog lang en gelukkig

Ook na de Tweede Wereldoorlog bleef de communicatie beperkt en ken ik enkele van de los van elkaar vertelde verhalen van mijn familie. In Indonesië brak een nieuwe roerige tijd aan. Er werden keuzes gemaakt die je bijna niet voor kan stellen. Het boek begint en eindigt niet in de oorlog, maar het start bij het huwelijk van mijn opa en oma. Het eindigt jaren later, bij het definitief terugkeren uit Indonesië door mijn grootouders. 

11-5 Wat zit er in het kistje?

Het kistje

Nadat we bij mijn ouders waren geweest en ik het metalen kistje mee heb gekregen ben ik dat vrijdag uitgebreid gaan bestuderen. Ik hoopte op wat meer informatie over mijn oud-tante. Zolang als ik haar ken is zij alleen geweest. Ik weet wel flarden van haar geschiedenis maar niet precies hoe of wat. Ik hoopte dat er informatie zou zijn over waar zij haar opleiding heeft gevolgd, wanneer zij afgestudeerd is, wanneer zij in het ziekenhuis in Velp en in Haarlem werkte, wanneer zij getrouwd was en dat soort praktische dingen. 

Papieren van bijna 100 jaar oud

Het kistje bleek echter veel ouder dan gedacht. Want ik vond wel wat informatie over mijn oud-tante, maar niet wat ik zocht. Er was vooral veel te vinden over mijn overgrootmoeder. Ik vond er notariele aktes, inboedelverzekeringen, erfenissen en geldzaken zoals bankboekjes en inkomsten en uitgaven. Heel interessante informatie, waarbij sommige dingen mij ook deden afvragen hoe het nu precies zat. Zoals een inboedelverzekering die in 1943 naar een ander adres is gegaan, en een overdracht van de hypotheek pas 6 jaar later. Je vraagt je dan af wat er in de tussentijd met het huis is gebeurd. Waarschijnlijk om kosten te besparen eruit gegaan, maar de hypotheek moest in die tussentijd wel gewoon worden afgedragen. het was oorlog, stookkosten besparen? Woonden er nog mensen in het huis, zoals mijn oud-oom?  Maar ze had haar hele inboedel meegenomen. Het is allemaal niet meer te achterhalen, degenen die antwoord kunnen geven zijn overleden. Dan maar weer speuren op internet, want het zijn wel mooie aanknopingspunten.  

Een mix van feiten en verbeelding

Helaas kwam ik niet tot antwoorden op mijn vragen. En dus besloot ik dan hiervoor mijn fantasie in te zetten. Mijn hele boek gaat een beetje zo: Ik probeer te achterhalen hoe het was, door gesprekken te voeren, informatie te achterhalen. Wanneer ik er echt niet achter kan komen vind ik dat ik een logisch verhaal mag verzinnen. Maar door deze methode aan te houden kost het me wel veel tijd voordat ik een bladzijde geschreven heb. Dat geeft niet, er zit geen deadline aan mijn boek. 

Tijdgebrek

Het schoot dus vrijdag allemaal niet zo op. Bovendien had ik mijn feedback van Marije nog te verwerken. En de nieuwe informatie die ik van mijn moeder kreeg. Dit zorgde ervoor dat ik alle hoofdstukken weer  moest nalopen om de veranderingen overal door te voeren. Het weekend gingen we ook nog samen weg, wandelen en familiebezoek. Mijn laptop ging natuurlijk mee, en het lukte zelfs nog een aantal uren aan het boek te werken! Maar pas maandag was het echt zover dat ik dit ook kon opsturen. Dankzij de extra vrije dag.

Ik mis het toegewijd schrijven nu al

Maar daarna begon de werkweek weer, en deze was meteen goed vol! Mijn voornemen om elke avond even tijd te besteden aan mijn boek kwam totaal niet uit. Er was een kind jarig, een collega nam afscheid, er moest gesport worden en de tuin was ontploft. Vorige week al maar nu nog meer omdat ik er niets aan had gedaan. Bovendien moest er nodig Kombucha worden gemaakt want die stond een beetje te zuur te worden, er moest een zuurdesembrood worden gebakken en natuurlijk ook wat aandacht besteed aan de mensen om mij heen. Gelukkig kun je sommige dingen tegelijkertijd doen. Toch miste ik het schrijven enorm. Zondag kon ik eindelijk weer een halve dag besteden aan mijn boek. Maar ja, wat gebeurt er dan? Ik moest er weer helemaal in komen. Feedback van Marije verwerken, stukjes teruglezen, een logisch vervolg verzinnen. Wat ik in de schrijfweek voortdurend deed, zelfs als ik weer eens door de straten van Granada dwaalde, moet ik nu elke keer weer opnieuw oppakken. Ik hoop dat het me binnenkort gaat lukken om toch ook op een doordeweekse avond door te gaan met schrijven of desnoods alles door te lezen en de feedback te verwerken. Het was zo heerlijk om me in de schrijfweek hier helemaal in onder te dompelen. Ik mis dat nu echt.

1-5 Weer thuis

Thuis landen

Vandaag is mijn landingsdag thuis. Na een kort nachtje ben ik alweer vroeg wakker. Maar een kort nachtje is er ook één, dus hup eruit, er is nog veel te doen: Vakantiespullen opruimen die ik gewoon in de kamer had gekwakt, wassen, Kombucha maken want die staat alweer een halve week te lang, bij mijn ouders op bezoek, blog schrijven... En het leukste van alles: ontbijten in de zon op het terras, want ook hier is het nu 26 graden. Wat een cadeau! Hierdoor heb ik het gevoel dat mijn vakantie toch nog even voortduurt. Gelukkig brandt de zon hier iets minder hard dan in Granada, waardoor ik niet binnen 20 minuten een rode huid krijg. Ik kan gewoon lekker even in de zon opwarmen. 

De natuur ontploft

Ik kijk om me heen, hoor de vogeltjes en ben benieuwd wie er allemaal in onze nestkastjes zitten. Ik denk de bonte vliegenvanger te zien in onze tuin en hoor hem ook. In een nestkastje voor ons huis zitten koolmeesjes. Gezellig! Het gras komt bijna tot aan mijn knieën, we hadden gewacht met maaien tot de pinksterbloemen uitgebloeid waren, het lijkt herop dat dat nu zover is, dus we kunnen weer aan de slag. Maar niet alleen het gras, letterlijk alles heeft geprofiteerd van het lekkere weer van de afgelopen week, de boel lijkt de afgelopen week wel ontploft! Het is erg mooi groen geworden en nu is goed te zien wat de winter wel en niet heeft overleefd. 

In het schrijfritme blijven

Maar eerst moet er geschreven worden, want dat heb ik met Marije afgesproken. Doorgaan met schrijven, dan blijf je in je ritme, elke week de stukken opsturen, zodat ook zij in mijn verhaal blijft. Een hele uitdaging in mijn volle leven met een fulltime baan en meerdere hobby's, familie en vrienden. Met alle klusjes die ik voor mijzelf had bedacht vliegt de tijd voorbij, laat ik ook Ben mijn foto's zien die allemaal tips heeft om deze nog mooier te maken en is het al zo weer half 4. Oh jee, snel naar mijn ouders. 

Een schat aan informatie

Na het vertellen van mijn belevenissen heb ik natuurlijk ook weer wat vragen aan mijn moeder. Mijn moeder heeft een ander beeld dan wat ik op internet vond, dus we besluiten eens boven te kijken want daar heeft ze nog oude foto's en papieren. Het is erg leuk om zo tussen die oude spullen te neuzen, waarvan sommige dingen dus al wel zowat 100 jaar oud zijn. Nadat we hier al weer even mee bezig zijn blijkt het alweer half 6 geweest, oei, we zouden over drie kwartier weer op het terras van een restaurant zijn en ik moest ook mijn fiets nog ophalen van het station, en ik wilde ook nog iets leukers aantrekken voor het etentje. Dus hup, fiets halen en naar huis, ik krijg nog wat papieren en een kist met spullen van mijn oudtante mee om eens zelf in te neuzen. Ik heb een schat aan informatie gekregen en kan weer verder met mijn boek, maar moet ook weer even teruglezen omdat ik een paar dingen verkeerd heb verondersteld en dus weer moet bijwerken. De antwoorden leveren ook weer vragen op. De komende tijd zal ik die aan mijn moeder moeten stellen. Morgen het kistje eens doornemen en kijken of daar nog wat antwoorden in te vinden zijn. Ik hoop op informatie over mijn oudtante, ik wil zo graag meer over haar weten!