Een film kijken ter inspiratie voor mijn boek

Bronnen met versnipperde informatie

In mijn vorige blog beschreef ik dat ik op verschillende manieren probeer te achterhalen wat er in mijn familie is gebeurd, en dat ik ook zoek naar de redenen van hun keuzes. Maar hoe kom ik daar achter? Voor een deel kan ik informatie halen uit de boeken die ik bestudeer, regelmatig zak ik weg op internet, ik bekijk foto's die er nog zijn en wordt soms overspoeld door informatie. Hier werkt het namelijk net als bij ander onderzoek, van het ene duik je zo weer in het ander. De informatie is versnipperd, incompleet, rommelig waardoor ik soms veel te lang doorga. Doordat ik het bespreek met mijn familie lijkt het alsof er nu ineens meer mensen mee bezig zijn die helpen met mijn zoektocht omdat zij ook alert zijn wanneer zij ergens tegenaan lopen. 

The Promise

Zo ontving ik van een familielid een tip om een filmhuisfilm te bezoeken. Deze film heet The Promise en gaat over het voormalig Nederlands Nieuw Guinea. Hier hebben mijn grootouders een flink aantal jaren doorgebracht waardoor dit interessant is voor mijn boek. De film is een indrukwekkend verhaal van de relatie van Nederland als kolonisator met dit land, en de rol die Nederland heeft gespeeld bij de overdracht naar Indonesië. Heel duidelijk werd zichtbaar het gevoel van de Nederlanders de goede dingen te doen door de 'onderontwikkelde' Papua's van moderne westerse gemakken te voorzien, hen volgens hun standaarden op te voeden en te onderwijzen. Ik weet zeker dat mijn opa en oma met deze in hun ogen positieve gedachten dit werk deden. Maar wat ik zag is dat deze mensen verleid werden met cadeautjes om de dingen te doen die de Nederlanders wilden dat zij deden,  en daarmee langzamerhand steeds meer afhankelijk werden. Er werd een infrastructuur neergezet vanuit het Nederlands perspectief en ineens ging alles volgens de Nederlandse regels. De eigen cultuur werd als minderwaardig, onderontwikkeld gezien. Het was geen film om vrolijk van te worden maar het gaf mij wel een mooi inkijkje en weer informatie voor mijn boek. 

Anekdotes om het verhaal te versterken

Terwijl ik dit schrijf belt dit familielid mij op en praten we een tijd over deze periode. Hij gooit mij allerlei cadeautjes in mijn schoot, die ik gauw noteer zodat ik daar later op terug kan vallen wanneer ik toe ben aan dit stuk. De anekdotes vliegen van 10 jaar verder in mijn verhaal naar 2 of 3 jaar verder. De chronologie ontbreekt volledig maar ik ben blij met deze informatie, die nergens op internet of in boeken terug te vinden is. Hoe grappig dat mijn opa een boot kocht terwijl hij in Nederland op verlof was, deze opknapte en op een grote passagiersboot meenam van Nederland naar Indonesië. Hij was iemand die 'out of the box' kon denken, dat is zeker. Dit soort anekdotes kan ik goed gebruiken, het maakt de verhalen die ik schrijf levendig en de moeite waard om te lezen. 

Schrijven kost veel tijd

Helaas moet dit onderdeel nog een poosje wachten, ik ben er nog lang niet aan toe. Het schrijfproces gaat langzaam verder, afhankelijk van agenda en weersomstandigheden kom ik er meer of minder aan toe, maar het lukt mij in elk geval elk weekend een paar uur eraan te besteden. Het is ook niet alleen het schrijven zelf. Ik heb ook tijd nodig om weer in het verhaal te komen, de sfeer te voelen. Maar het lukt en het verhaal gaat zeker af komen. 

17-5 Waarover gaat jouw boek eigenlijk?

Het onderwerp

Sinds mijn schrijfvakantie krijg ik regelmatig de vraag waarover mijn boek eigenlijk gaat. Ik geef graag antwoord want ik ben enthousiast. Dus vertel ik over de geschiedenis van mijn moeder, mijn oma en oud-tante, vrouwen wier levens ver van elkaar afspeelden. Ik vertel dat mijn moeders leven begon in Indonesië en dat zij tijdens de tweede Wereldoorlog is geboren. Mijn oma en mijn moeder zaten tijdens de Japanse bezetting in een Jappenkamp, met daarnaast alleen vrouwen en kinderen, en mijn opa zat in een ander kamp. 

Geen communicatie

Ik vertel ook dat de familie in Nederland niets wist van hun belevenissen en hun omstandigheden. En andersom wisten zij niets over wat er in Nederland gebeurde. Er was geen communicatie mogelijk. In deze tijd, waarin we alles weten van elkaar en vrijwel altijd communicatie mogelijks, is dat niet voor te stellen. Wat als ze wel contact hadden? Wat zouden ze dan gezegd hebben? Ik vond dat een boeiend uitgangspunt en zo ontstond het idee voor een boek. Ik vraag mij af wat ze elkaar gezegd zouden hebben, wat waren hun zorgen, hun overwegingen, de dingen die ze meemaakten? 

Echt beleefde verhalen en fantasie

In mijn boek probeer ik, op basis van de informatie uit mijn familie, in combinatie van wat bekend is over die tijd te reconstrueren. het vraagt van mij onderzoek doen, vragen stellen, nadenken en mijn verbeelding laten spreken om zo dicht mogelijk bij de waarheid te komen en te blijven. Helemaal lukt dat natuurlijk niet, misschien is maar 20% van mijn boek 'waar'. 

Tussen er was eens en ze leefden nog lang en gelukkig

Ook na de Tweede Wereldoorlog bleef de communicatie beperkt en ken ik enkele van de los van elkaar vertelde verhalen van mijn familie. In Indonesië brak een nieuwe roerige tijd aan. Er werden keuzes gemaakt die je bijna niet voor kan stellen. Het boek begint en eindigt niet in de oorlog, maar het start bij het huwelijk van mijn opa en oma. Het eindigt jaren later, bij het definitief terugkeren uit Indonesië door mijn grootouders. 

11-5 Wat zit er in het kistje?

Het kistje

Nadat we bij mijn ouders waren geweest en ik het metalen kistje mee heb gekregen ben ik dat vrijdag uitgebreid gaan bestuderen. Ik hoopte op wat meer informatie over mijn oud-tante. Zolang als ik haar ken is zij alleen geweest. Ik weet wel flarden van haar geschiedenis maar niet precies hoe of wat. Ik hoopte dat er informatie zou zijn over waar zij haar opleiding heeft gevolgd, wanneer zij afgestudeerd is, wanneer zij in het ziekenhuis in Velp en in Haarlem werkte, wanneer zij getrouwd was en dat soort praktische dingen. 

Papieren van bijna 100 jaar oud

Het kistje bleek echter veel ouder dan gedacht. Want ik vond wel wat informatie over mijn oud-tante, maar niet wat ik zocht. Er was vooral veel te vinden over mijn overgrootmoeder. Ik vond er notariele aktes, inboedelverzekeringen, erfenissen en geldzaken zoals bankboekjes en inkomsten en uitgaven. Heel interessante informatie, waarbij sommige dingen mij ook deden afvragen hoe het nu precies zat. Zoals een inboedelverzekering die in 1943 naar een ander adres is gegaan, en een overdracht van de hypotheek pas 6 jaar later. Je vraagt je dan af wat er in de tussentijd met het huis is gebeurd. Waarschijnlijk om kosten te besparen eruit gegaan, maar de hypotheek moest in die tussentijd wel gewoon worden afgedragen. het was oorlog, stookkosten besparen? Woonden er nog mensen in het huis, zoals mijn oud-oom?  Maar ze had haar hele inboedel meegenomen. Het is allemaal niet meer te achterhalen, degenen die antwoord kunnen geven zijn overleden. Dan maar weer speuren op internet, want het zijn wel mooie aanknopingspunten.  

Een mix van feiten en verbeelding

Helaas kwam ik niet tot antwoorden op mijn vragen. En dus besloot ik dan hiervoor mijn fantasie in te zetten. Mijn hele boek gaat een beetje zo: Ik probeer te achterhalen hoe het was, door gesprekken te voeren, informatie te achterhalen. Wanneer ik er echt niet achter kan komen vind ik dat ik een logisch verhaal mag verzinnen. Maar door deze methode aan te houden kost het me wel veel tijd voordat ik een bladzijde geschreven heb. Dat geeft niet, er zit geen deadline aan mijn boek. 

Tijdgebrek

Het schoot dus vrijdag allemaal niet zo op. Bovendien had ik mijn feedback van Marije nog te verwerken. En de nieuwe informatie die ik van mijn moeder kreeg. Dit zorgde ervoor dat ik alle hoofdstukken weer  moest nalopen om de veranderingen overal door te voeren. Het weekend gingen we ook nog samen weg, wandelen en familiebezoek. Mijn laptop ging natuurlijk mee, en het lukte zelfs nog een aantal uren aan het boek te werken! Maar pas maandag was het echt zover dat ik dit ook kon opsturen. Dankzij de extra vrije dag.

Ik mis het toegewijd schrijven nu al

Maar daarna begon de werkweek weer, en deze was meteen goed vol! Mijn voornemen om elke avond even tijd te besteden aan mijn boek kwam totaal niet uit. Er was een kind jarig, een collega nam afscheid, er moest gesport worden en de tuin was ontploft. Vorige week al maar nu nog meer omdat ik er niets aan had gedaan. Bovendien moest er nodig Kombucha worden gemaakt want die stond een beetje te zuur te worden, er moest een zuurdesembrood worden gebakken en natuurlijk ook wat aandacht besteed aan de mensen om mij heen. Gelukkig kun je sommige dingen tegelijkertijd doen. Toch miste ik het schrijven enorm. Zondag kon ik eindelijk weer een halve dag besteden aan mijn boek. Maar ja, wat gebeurt er dan? Ik moest er weer helemaal in komen. Feedback van Marije verwerken, stukjes teruglezen, een logisch vervolg verzinnen. Wat ik in de schrijfweek voortdurend deed, zelfs als ik weer eens door de straten van Granada dwaalde, moet ik nu elke keer weer opnieuw oppakken. Ik hoop dat het me binnenkort gaat lukken om toch ook op een doordeweekse avond door te gaan met schrijven of desnoods alles door te lezen en de feedback te verwerken. Het was zo heerlijk om me in de schrijfweek hier helemaal in onder te dompelen. Ik mis dat nu echt.

1-5 Weer thuis

Thuis landen

Vandaag is mijn landingsdag thuis. Na een kort nachtje ben ik alweer vroeg wakker. Maar een kort nachtje is er ook één, dus hup eruit, er is nog veel te doen: Vakantiespullen opruimen die ik gewoon in de kamer had gekwakt, wassen, Kombucha maken want die staat alweer een halve week te lang, bij mijn ouders op bezoek, blog schrijven... En het leukste van alles: ontbijten in de zon op het terras, want ook hier is het nu 26 graden. Wat een cadeau! Hierdoor heb ik het gevoel dat mijn vakantie toch nog even voortduurt. Gelukkig brandt de zon hier iets minder hard dan in Granada, waardoor ik niet binnen 20 minuten een rode huid krijg. Ik kan gewoon lekker even in de zon opwarmen. 

De natuur ontploft

Ik kijk om me heen, hoor de vogeltjes en ben benieuwd wie er allemaal in onze nestkastjes zitten. Ik denk de bonte vliegenvanger te zien in onze tuin en hoor hem ook. In een nestkastje voor ons huis zitten koolmeesjes. Gezellig! Het gras komt bijna tot aan mijn knieën, we hadden gewacht met maaien tot de pinksterbloemen uitgebloeid waren, het lijkt herop dat dat nu zover is, dus we kunnen weer aan de slag. Maar niet alleen het gras, letterlijk alles heeft geprofiteerd van het lekkere weer van de afgelopen week, de boel lijkt de afgelopen week wel ontploft! Het is erg mooi groen geworden en nu is goed te zien wat de winter wel en niet heeft overleefd. 

In het schrijfritme blijven

Maar eerst moet er geschreven worden, want dat heb ik met Marije afgesproken. Doorgaan met schrijven, dan blijf je in je ritme, elke week de stukken opsturen, zodat ook zij in mijn verhaal blijft. Een hele uitdaging in mijn volle leven met een fulltime baan en meerdere hobby's, familie en vrienden. Met alle klusjes die ik voor mijzelf had bedacht vliegt de tijd voorbij, laat ik ook Ben mijn foto's zien die allemaal tips heeft om deze nog mooier te maken en is het al zo weer half 4. Oh jee, snel naar mijn ouders. 

Een schat aan informatie

Na het vertellen van mijn belevenissen heb ik natuurlijk ook weer wat vragen aan mijn moeder. Mijn moeder heeft een ander beeld dan wat ik op internet vond, dus we besluiten eens boven te kijken want daar heeft ze nog oude foto's en papieren. Het is erg leuk om zo tussen die oude spullen te neuzen, waarvan sommige dingen dus al wel zowat 100 jaar oud zijn. Nadat we hier al weer even mee bezig zijn blijkt het alweer half 6 geweest, oei, we zouden over drie kwartier weer op het terras van een restaurant zijn en ik moest ook mijn fiets nog ophalen van het station, en ik wilde ook nog iets leukers aantrekken voor het etentje. Dus hup, fiets halen en naar huis, ik krijg nog wat papieren en een kist met spullen van mijn oudtante mee om eens zelf in te neuzen. Ik heb een schat aan informatie gekregen en kan weer verder met mijn boek, maar moet ook weer even teruglezen omdat ik een paar dingen verkeerd heb verondersteld en dus weer moet bijwerken. De antwoorden leveren ook weer vragen op. De komende tijd zal ik die aan mijn moeder moeten stellen. Morgen het kistje eens doornemen en kijken of daar nog wat antwoorden in te vinden zijn. Ik hoop op informatie over mijn oudtante, ik wil zo graag meer over haar weten!

Dag 7, schrijfvakantie Granada

De allerlaatste dag in Granada

Het is alweer woensdagochtend, mijn allerlaatste dag van mijn schrijfvakantie in Granada. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig om 20.00, dat geeft mij de ruimte om er nog een mooie dag van te maken. Met de eigenaresse van het appartement spreek ik af dat ik tot uiterlijk 17.00 gebruik mag maken van het appartement, dat geeft mij ruimte om nog iets te kunnen doen. Marije haalt mij dan weer om 18.30 op van een restaurant, waar zij de auto dichtbij kan parkeren. Zo fijn dat ze me naar de luchthaven brengt, ik hoef me nergens zorgen over te maken, alleen op de juiste tijd daar te zijn. 

Een productief dagje maar ook genieten

Ik werd al om 4.00 wakker, dat heb ik wel vaker en het lukte me niet weer in slaap te komen. Dus maar lekker aan het schrijven gegaan tot mijn ogen weer dichtvielen. Daardoor had ik woensdag best veel tijd, ik had al een deel van mijn schrijfwerk klaar. Ik besloot nog een laatste keer de stad in te gaan, want ik was nog niet in het Albacin geweest, en ik wilde eigenlijk nog even terug naar het Al Hambra om te kijken of ik nog iets gemist had wat ik wel had willen bekijken. Dus om 9.00 was ik al buiten op weg.  Al Hambra deel twee, here I come!. Alles lekker lopend gedaan, Al Hambra nu makkelijk gevonden en ook het Albacin ging prima! Mooie foto's gemaakt en rondgezworven over de smalle paadjes, trappetjes omhoog en omlaag, gezelligheid en de straatmuzikanten, waarvan de ene meer talent had dan de ander. Het mocht de pret niet drukken. Na zo'n drie uur vond ik het genoeg en ben ik rustig terug gedwaald naar het appartement. 

Klaar voor vertrek

Mijn spullen opgeruimd, nog wat gegeten, ingepakt en daarna nog lekker even geschreven. Het appartement was heel goed en schoon, maar ik vond het er wel erg naar chloor en riool in combinatie met geurstokjes ruiken, niet mijn idee van een lekker frisse geur, dus na een paar uur besloot ik mijn hele boeltje maar op te pakken en te vertrekken. Rugzak voor, rugzak achter en buiten het terras vast opzoeken waar we afgesproken hadden. 

Focus

De focus was er vandaag minder dan andere dagen, waardoor ik minder schrijfmeters maakte dan anders maar ik kon me wel weer goed bezighouden met de tijdlijn die toch zeker ook essentieel is. Stipt op de afgesproken tijd was Marije er en reden we naar het vliegveld. Wat een luxe zeg, we zeiden elkaar dag, en ik kon direct naar de security. Nadat ik de gate had gevonden, wat zelfs voor mij niet zo moeilijk was, begon het boarden al, wat heerlijk dat je niet een halve dag hoeft te wachten hier, dat ging echt lekker vlot. Ik zat weer fijn aan een raampje en genoot van de vlucht. 

Gezagvoerder ontpopt zich tot reisleider

De gezagvoerder bleek een soort van reisleider en vertelde ons over de te verwachten vlucht, wind mee, turbulentie boven de Pyreneeën door die stevige rugwind, helder en rustig weer in Nederland. Een rustige vlucht dus. Bovendien meldde hij het als er leuke dingen te zien waren, zoals de stad Parijs, ik zag de Eiffeltoren, de Champs-Elysées, wat bijzonder om dat van bovenaf te zien. En door naar Nederland, waar het een aaneenschakeling was van steden en lichtjes. 

Doorstart vanaf de landingsbaan

We daalden en zakten gestaag richting Schiphol en het was steeds leuker om naar buiten te kijken. Maar geheel onverwacht, nadat we al op de landingsbaan reden en iedereen dacht dat we er waren, werd er flink gas gegeven en vlogen we weer de lucht in. Heh? Het meisje dat naast mij zat en ik keken elkaar een beetje verward aan. Volgens de gezagvoerder, die gelukkig al de hele reis communicatief was, was tijdens het laatste deel van de landing het vliegtuig instabiel geraakt, waardoor het onveilig was de landing verder door te zetten. Na een paar rondjes boven Amsterdam werd de tweede poging gedaan die helemaal goed verliep. 

Het gewone leven weer in

Ik vond Ben bij de gate en samen reden we naar huis, al bijpratend over onze ervaringen los van elkaar. Zo raar dat als je weer in de gewone wereld in het gewone leven bent, alles ook weer meteen normaal voelt en Granada heel ver weg lijkt. Thuisgekomen gauw het bed in gerold, morgen is er weer een dag. Wat kijk ik blij en trots terug op de afgelopen week, die is omgevlogen! Marije bedankt voor al je goede zorgen, je rust, tijd en aandacht en natuurlijk de goede gesprekken die we met elkaar hadden. Het was een week om nooit te vergeten en ik hoop echt dat ik mijn schrijfroutine kan blijven volhouden ook in het gewone  drukke leven hier.