Dag 6 Schrijfvakantie Granada

We zijn er weer!

Wat was het een opluchting dat alles het weer deed vanmorgen! Wat zijn we dan afhankelijk geworden van onze stroomvoorziening. Gisteren voelde voor mij zoals de eerste Corona lockdown. Onwerkelijk. Ik las dat er in andere steden rellen waren uitgebroken en dat er onrust was geweest. Zo voelde het hier gelukkig helemaal niet. Wel het voortdurende geloei van sirenes en politie op straat. Toen ik 's avonds een klein rondje liep was er weinig verkeer, mensen liepen overal waar anders auto's rijden. De mensen waren rustig, er hing als altijd een gemoedelijke sfeer. 

Vanmorgen werkte ik eerst aan mijn blogjes die ik nog wilde plaatsen. Daarna weer druk geweest met mijn boek want dit is mijn laatste volle dag in Granada. Morgenavond vlieg ik terug. Marije was vanmorgen vroeg ook alweer actief, en we spraken af elkaar tegen 13.00 te zien. Na die gekke dag van gisteren waren we zo opgelucht elkaar weer te zien dat we elkaar even moesten omhelzen. Wat een band hebben we toch opgebouwd in die paar dagen, en hoe betrokken we beiden waren met elkaar. De wens dat het goed gaat met de ander staat dan boven al het andere. 

Samen lunchen

Het eerste uur praatten we dan ook vooral over wat ons beide is overkomen en hoe we hebben geprobeerd met elkaar in contact te komen. Oplossingen die we bedachten voor het geval er langer problemen zouden zijn. Mooi om te zien hoe vindingrijk we toch kunnen zijn en hoe goed we ons kunnen redden als dat nodig is. De lunch die we samen aten was weer geweldig en vullend. Ik ben geen aardappeleter maar hier weten ze die toch wel lekker klaar te maken. De heerlijke tomaten erbij die zo puur zijn en heerlijk smaken maakten het helemaal af. We namen een gedeeld toetje, dat kwam op een bordje als een muizenval. Een leuke tent was dit weer. 

Naar de universiteitsblibliotheek

Na de lunch besloten we nog even te doen wat we gisteren van plan waren, namelijk naar de universiteitsbibliotheek. In het gebouw was vroeger een ziekenhuis gevestigd. Dit ziekenhuis had een voor die tijd moderne inslag, en ging ervan uit dat frisse lucht goed was voor de patiënt, vandaar dat er veel buiten is en patiënten via hun kamers direct in verbinding stonden met de open galerij. Er was ook een prachtige oude apotheek ingericht. Je stapt zo een paar eeuwen terug in de tijd als je hier rondloopt. Daarna gingen we dan de bibliotheek in. Ook daar doe je een stap terug in de tijd. Grote hoge ruimtes vol oude boeken. Grote brede tafels waaraan je voldoende ruimte hebt om te studeren, De sfeer dwingt rust en stilte af. Zo'n bibliotheek had ik ook wel willen hebben. Er zaten ook gewoon studenten te studeren, met hun laptop en boeken om zich heen. Oud en nieuw door elkaar, hier weten ze het mooi te mengen.

Dwalen en schrijven

We namen afscheid want ik moest natuurlijk nog wat schrijfmeters maken en ik liep terug naar het appartement. Natuurlijk wees Marije mij weer een nieuwe route waarbij ik door een prachtige oude poort de stad in liep. Al (ver)dwalend weer op plekken kwam waar ik nog niet eerder was geweest, plots op plaatsen die ik al wel kende, af en toe me houdend aan mijn navigatie op mijn telefoon en dan weer afgeleid door een spannend straatje dat ik echt even nader moest bekijken. Op een of andere manier kwam ik weer uit bij de kathedraal en wist vanaf daar het appartement weer te vinden. Wat een fijne stad is dit, ik kom graag eens terug.

Terugkijkend op deze week is het enorm snel gegaan! Het heeft me ook zoveel opgeleverd. De fijne opbouwende feedback van Marije. De rust en het vertrouwen die zij geeft. De fijne gesprekken en dan ook nog deze prachtige omgeving hebben ervoor gezorgd dat ik een mooie start heb gemaakt van mijn boek. Marije heeft me zelfs over de drempel gekregen eindelijk te beginnen met schrijven op mijn weblog, die ik al zoveel jaar geleden had zullen starten. 

Morgen ga ik genieten van mijn allerlaatste dag hier, ik hoop echt nog eens terug te komen.

Dag 5 Schrijfvakantie Granada 28-4 Grote stroomstoring

Dagelijkse routine

Vanmorgen startte ik weer met mijn gewone dagelijkse ritueel: Schrijven, ontbijten, rond 12.00 de stad in voor een boodschap. Omdat ik woensdagavond terugvlieg had ik een planning gemaakt van wat ik nodig had, vooral wat groente want ik had nog wat eieren. Dan lekker in de middag uit eten gaan. Vanmiddag had ik ook nog met Marije afgesproken dus dat leek allemaal mooi te passen.

Poef, alle winkels donker

Ik was net binnen in een weer net ontdekt winkeltje voor mijn boodschappen toen ineens, poef, het licht uitging. Omdat de winkel erg donker was en het even duurde besloot ik de winkel weer uit te gaan, ervan uitgaande dat deze winkel een probleem met de stoppenkast ofzo had. 

Buiten gekomen hoorde ik winkelalarmen, en waren in alle winkels de lampen uit. Winkelmedewerkers stonden wat verdwaasd in de deuropening op hun telefoons te pieleken. Even verderop in de straat werd nog gewerkt, mijn volgende gedachte was dat zij misschien een kabel hadden geraakt. Misschien een onervaren iemand aan het werk gezet? Ik werd nieuwsgierig of het probleem verder ging dan deze straat.

Een gratis ui

Ik wist een vrij goed ogende groentewinkel die volgens mij natuurlijk licht had en ben daar naartoe gelopen. Daar haalde ik mijn groente en fruit voor vanavond en morgen. Een heel gedoe want het was voor de medewerkster bijna onmogelijk vast te stellen wat ze van de klanten moest vragen voor de betreffende groenten en fruit. Ze deed duidelijk maar wat en excuseerde zich daarvoor. Ter compensatie kreeg ik de ene ui die ik graag wilde hebben gratis. Wat was ik blij met het cashgeld dat ik had meegenomen uit Nederland! Want er kon ook niet meer gepind worden. 

Taart als lunch

Het leek mij verstandig nu terug te gaan naar het appartement en dan later terug te gaan voor de yoghurt die ik nog graag voor mijn ontbijt wilde hebben. Ik ging terug om te schrijven en toen ik trek kreeg ging ik naar het restaurant dat ik op het oog had, een klein veganistisch ding vlak naast mijn appartement. Ik hoopte daar een lekkere lunch te krijgen waarmee ik het tot de avond vol zou houden, want dan zou het probleem toch wel zijn opgelost? Bij het restaurant kon ik alleen nog (heerlijke zelfgemaakte) taart krijgen. Dus dat werd mijn lunch. Het was er erg gezellig en ik raakte in gesprek met de eigenaren die geen Engels spraken en een gast die uit Amerika kwam en alles twee kanten op vertaalde. We grapten dat het de schuld was van Trump, van Poetin of allebei. 

Waar is Marije?

Terug naar het appartement. Ik ging weer lekker aan het schrijven en ineens was het 15.15. Marije zou er om 15.30 zijn, dus ik ging even boekje lezen op het balkon. Bedacht ook dat het misschien slim zou zijn nog even naar een supermarkt te gaan voor het geval ik niet zou kunnen koken. Maar dat kon wel als zij er was. Om 16.30 was ze er nog niet, en ik kon haar met geen mogelijkheid bereiken. Een briefje gemaakt en op de deur gehangen dat ik even weg was voor een boodschap. Maar die boodschap lukte helemaal niet meer. De supermarkten lieten niemand meer binnen als ze nog open waren. Dan maar naar een restaurant, die zouden toch wel iets van een salade of humus hebben? Maar nee, ook daar kon ik niet terecht, wel werden er overal ijsjes goedkoop aangeboden omdat de vriezers niet meer werkten, maar daar had ik geen zin in. Alle terrassen waren leeg, op een enkele persoon na die een wijntje zat te drinken, volgens mij bestond het vooral uit restaurantpersoneel want ze stuurden iedereen weg. Even een praatje gemaakt met hen, ik maakte me zorgen om Marije. Zou er iets gebeurd kunnen zijn? Ze gaven aan dat de verkeerslichten niet meer werkten en er werd afgeraden de straat op te gaan. Ik hoopte maar dat ze inderdaad thuis was gebleven. 

Paella

Ik begon me wel zorgen te maken over mijn voedselvoorziening, want ik had yoghurt, fruit, cruesli, een tomaat een uit en een aubergine en vier eieren. Ik zou alleen de eerste vier rauw kunnen eten. Nou ja, als het moet dan moet dat maar. Maar op de terugweg liep ik weer langs een ander veganistisch zaakje, dat nog soort van open was. Zij hadden bakken veganistische paella staan, dus daar maar 1 van gekocht. Ik heb het dankbaar gekocht en ben er mee naar het appartement gegaan. 

Volledig afgesloten

Toen maar weer even geschreven, maar op gegeven moment kreeg ik wel onrust in mijn lijf. Ik kon niemand meer bereiken, ook niet meer via SMS wat eerder nog wel was gelukt. Toen ben ik maar de vuilnis gaan opruimen en kwam onderweg de verhuurster tegen. Zij hielp mij met 2 lampjes die ze op batterijen had, zodat ik in elk geval mijn tanden kon poetsen in het donker als mijn telefoon het niet meer zou doen. 

Onveilig gevoel

Daarna nog maar even een wandeling gemaakt, ik was benieuwd hoe het in de stad zou zijn. ik durfde niet te ver weg omdat ik mij realiseerde dat ik in mijn eentje kwetsbaar was nu ik niemand voor hulp zou kunnen inschakelen en met mijn verdwaalkwaliteiten wilde ik wel graag het appartement terug kunnen vinden. Onderweg verschenen ineens enkele appberichten, ik blij want ik dacht dat alles weer werkte, maar dat was van zeer korte duur want ik kon geen antwoorden sturen. Er waren ook veel mensen op de been, niet veel anders dan andere avonden. Terug bij het appartement gegeten en nog nooit zoveel mensen op het balkon gezien. Vooral veel jongeren. Op gegeven moment rook ik ook een brandlucht, dat gaf mij geen gerust gevoel, misschien van kaarsen of iemand was op hout zijn eten aan het opwarmen, ik weet het niet. Op tijd mijn bed in gegaan, voor de zekerheid kleding klaargelegd die ik makkelijk aan zou kunnen schieten. Mijn tas met laptop, snoeren en persoonlijke papieren bij de deur gezet samen met mijn schoenen, want stel dat hier de boel in de fik vliegt omdat iemand dom omgaat met vuur en ik in mijn bed lig... 

Hoera, we zijn er weer!

Na een onrustige nacht waarin ik aan het begin veel wakker was en dan steeds even testte of er al weer iets werkte hoorde ik vanmorgen om 6.30 toen ik wakker werd de koelkast weer brommen, gauw de lamp geprobeerd en ja, die deed het! Hup mijn bed uit en alles opgeladen, teken van leven gegeven aan het thuisfront en nu maar weer aan het werk, Vanmiddag een nieuwe poging met Marije. 

Dag 4 Schrijfvakantie Granada 27-4

Zondag familiedag

Vandaag is het zondag, de dag dat er in Spanje niet veel te doen is omdat veel Spanjaarden dan met familie doorbrengen. Dacht ik. Maar niets is minder waar, er waren behoorlijk wat winkels en restaurants open en het was gezellig op de terrassen. Ik had gerekend op in het appartement eten maar dat was achteraf niet nodig geweest.

Schrijven schrijven

Na een intensieve schrijfochtend die al begon terwijl ik nog in bed lag omdat ik weer eens veel te vroeg wakker was en het toch wel een beetje raar vond om om 5.30 al in het wat kille appartement te moeten zitten was ik om 13.00 wel weer even klaar ermee. Ik wilde er graag even uit en besloot een wandeling richting het Al Hambra te maken en eens te kijken wat daar te beleven viel. 

Waar is het Al Hambra?

Het was er erg mooi en de sfeer was prettig, ondanks de vele toeristen voelde het goed daar. Ik genoot vooral van de prachtige uitzichtpunten waar ik zo ongeveer in mijn eentje was (want ik was weer eens verdwaald en had in eerste instantie alle megagrote gebouwen volledig misgelopen). Al bordjes volgend kwam ik op parkeerplaats 1, 2 en 3 uit maar zag geen barst van waarom het bekend staat. Toen ik het eigenlijk al op had gegeven en besloot terug te lopen zag ik allemaal paadjes waar geen borden bij stonden en die ik wel interessant vond en wat gebeurde er? Ja, natuurlijk het Al Hambra. Daar waren wel toeristen maar het was prima te doen. Omdat ik al uren weg was toen maar besloten weer te vertrekken. Ik wilde nog wat verder schrijven en ben er toch nog wel een paar dagen. Dan loop ik gewoon dinsdag nog een keer die kant op, ik weet nu beter waar ik het moet zoeken. 

Een gezin op schoot

Op de terugweg mezelf verwend met een heerlijk ijsje bij een zaakje waar een jonge griet die geen Engels verstond toch begreep wat ik wilde. Deze op een klein strookje schaduw op de rand van een of ander beeld op het plein op zitten eten. Kwam er opeens een heel Spaans gezin zowat bij mij op schoot zitten omdat zij in hetzelfde stukje schaduw wilden. Ik heb er vreselijk om gelachen, wat moet dat er gek uit hebben gezien!

Wat vliegt de tijd

Terug in het appartement een paar uur doorgewerkt en het thuisfront gebeld. De tijd vliegt en hoewel ik mij met al mijn verdwaalacties erg onhandig voel ben ik blij met deze schrijfvakantie. Ik kan me goed in mijn eentje vermaken , voel me niet eenzaam. Wel mis ik soms iemand om even te overleggen, en met iemand erbij was ik vast niet op al die parkeerplaatsen beland. 

Dag 3 Schrijfvakantie

Alweer mijn derde echte schrijfdag hier in Granada!

ik weet nu waar ik mijn dagelijkse boodschappen haal en hoe de stad ongeveer is. Dat gaat best snel waardoor ik mij al meer zelfverzekerd en op mijn gemak voel. Het blijft wel raar om alles in mijn eentje te doen maar doordat ik alles wat beter leer kennen gaat het snel makkelijker. Het taalprobleem vind ik het lastigste, maar de meeste mensen spreken wel enkele woorden Engels en dan lukt het allemaal wel. 

Het schrijfproces

Ook vandaag gebruik ik de ochtend om te schrijven. Dit gaat lekker. De middag is meer om de stad te verkennen. Vandaag had ik om 13.00 met Marije afgesproken op het terras. Het lukt mij weer om ernaartoe te verdwalen, onderweg zie ik steeds dingen die ik interessant en mooi vind en loop daar even op af. En dan weet ik niet meer waar ik ook alweer vandaan was gekomen en loop prompt verkeerd. Maar het lukt, ik vind de juiste plek waar we hebben uren op het terras zitten. Heerlijke tapas gegeten, uitgebreid gepraat en elkaar beter leren kennen. Natuurlijk ook gesproken over mijn boek. Maar wat zo fijn is, is dat Marije zo positief is en eerder verwonderd over hoe dat werkt in mijn hoofd en hoe ik tot de inhoud kom die ik beschrijf. Tja, eigenlijk weet ik dat ook allemaal niet. Ik duik erin en mijn fantasie slaat op hol. Soms moet ik even iets opzoeken, vaak verzand ik dan ergens in maar helpt het me wel om zelf verder te denken en met oplossingen te komen. 

De Joodse wijk

Nadat we zere billen hebben gekregen van het lange zitten onder een parasol besluiten we nog een wandeling te maken door de Joodse wijk die daar is. In tegenstelling tot de Arabische wijk is hier alles ruim opgezet, er is meer lucht en licht en de omgeving is luxer. Veel van de muren zijn bedekt met muurschilderingen die een mooie sfeer weergeven. Op de achtergrond de berg met besneeuwde top. Indrukwekkend hoe dichtbij deze lijkt vanaf hier. We wandelen tussen de winkels en de huizen en ineens komen we weer in een groen park, richting de stad. Het staat er vol met sinaasappelbomen met de sinaasappels er nog in, die volgens Marije allang geoogst hadden moeten worden, want nu vallen ze er uitgedroogd uit. Wat ook opvalt is de heerlijke geur die er hangt. Veel struiken staan in bloei, maar deze heerlijke geur lijkt af te komen van de bloesem van de sinaasappelbomen. 

De tijd kwijt

We nemen afscheid in de stad, en hoewel het dan al tegen 18.00 is zit ik nog steeds vol van de heerlijke lunch. Bij het appartement neem ik nog even de tijd om mijn laatste schrijfstukjes door te nemen. Even bellen met thuis en dan toch nog maar even een eindje lopen omdat ik totaal nog geen trek heb. Mijn gevoel van tijd is helemaal verdwenen. Ook vergeet ik steeds welke dag het ook alweer is. Bij terugkomst loop ik langs een restaurantje in 'mijn' straat, waar ik al eerder naar heb gekeken. Ze verkopen er Kombucha, wat ik thuis zelf maak en waar ik dol op ben. Met als doel hier nog even neer te ploffen koop ik een flesje voor vier euro! en wil dat daar opdrinken, maar ze blijken over 5 minuten al te sluiten. Met flesje en al dan maar naar het appartement. Het smaakt weer heerlijk, en even anders dan water en thee. De rest van de avond gebruik ik om een klein hapje te eten en te relaxen. 

Dag 2 Schrijfvakantie Granada

Voorzichtige eerste stappen

Vandaag was alweer dag twee in Granada. Het was weer een prachtige dag! De hele ochtend was ik bezig met mijn tijdlijn maken. Deze is nog niet helemaal perfect, maar geeft al houvast voor mijn schrijfwerk. Tegen 12.00 ben ik de stad in gegaan voor een wandeling. Hoewel ik nog steeds verdwaal herken ik bepaalde plekken al, en heb ik niet steeds mijn telefoon nodig voor de route. Ook heb ik al meer vertrouwen dat het wel goed komt. 

Omgaan met onzekerheden

Ik deed wat boodschappen in een plaatselijk winkeltje, dat niet aan een keten is verbonden, en genoot van mijn eigen onhandigheid met de taal en het probleem wat ik nou toch zou kopen en voor wanneer ik dat dan wilde opeten. Na veel getwijfel kocht ik dan toch maar wat groenten. De twijfel ontstond doordat ik maar niet kon besluiten of ik tussen de middag op een terras zou gaan eten of niet, of dat ik dat 's avonds zou doen of niet. Oh die keuzes... Net toen ik besloten had om dan maar in het appartement te lunchen liep ik langs een gezellig terras, waar ik al vaker langs was gelopen. Voor ik het wist was ik neergeploft, de Spanjaarden in verwarring naar mij kijkend of ik alleen was... En natuurlijk moesten ze er met z'n drieën bij om enigszins met mij te communiceren. Of ik op een andere plek wilde zitten omdat ik alleen was, wat ik wilde drinken en eten... Het was een gedoe maar wat moest ik erom lachen en wat genoot ik ervan. Daarna voelde ik mij vrij, ben een ander plaatselijk winkeltje in gegaan om een bijzondere plaatselijke kaas te kopen. Ik kreeg zoveel te proeven dat ik meteen al vol zat, maar de mevrouw was erg aardig. Ik kocht een stukje en beloofde als het op was terug te komen. 

Werken onder de Spaanse zon

Bij het appartement gekomen dat ik gewoon weer terugvond de spullen opgeborgen en mijn laptop gepakt. De rest van de middag heerlijk in de schaduw in de botanische tuin van de universiteit gezeten. Af en toe mensen kijken, muziekje in mijn oren en werken maar. Op de achtergrond de geluiden van de propvolle terrassen. Het was zalig. Teruggekomen in het appartement had ik nog geen zin om eten te maken, dus ben ik nog een uurtje door de stad gaan dwalen. het was zo heerlik weer en met al die mensen op straat zo'n gezellige sfeer. Een dag waarin ik mezelf meermaals moest overwinnen om te doen wat ik graag wilde, maar het lukte allemaal. Trots op mijzelf dat ik dit heb gedaan! 

Schrijfvakantie Granada, 24-4-2025

 24-4, Schrijfvakantie in Granada

Boek schrijven

Mijn collega's vroegen mij wat ik ging doen deze vakantie. Nou, ik ga op schrijfvakantie want ik ga een boek schrijven... Het zit al zo lang in mijn hoofd, ik ben ook al wel eens begonnen aan een boek of een verhaal, maar ik maakte het nooit af. Maar nu is mijn schrijfavontuur echt begonnen. Via een vriendin kwam ik in contact met Marije, zij woont en werkt in Spanje en geeft cursussen. Een van de opties is een hele week weg van huis, onderdompelen en haar begeleiding krijgen. Dat leek mij wel wat dus een vlucht geboekt, appartement op haar aanraden gekozen en daar zat ik dan enigszins gespannen in het vliegtuig. Want dat doe ik niet zo vaak, en ook nog eens alleen, en hoe zal dat gaan in mijn eentje in Spanje waar ik de taal helemaal niet spreek? 

Schrijven en verdwalen

Ja ik was al een beetje bezig natuurlijk: vragen stellen, boeken lezen, nadenken... Een idee had ik ook en eigenlijk nog wel drie. Maar hoe nu toch verder? En hoe maak ik het interessant?Vanmorgen had ik al direct de inspiratie en hup, met de laptop in bed, kop thee erbij en schrijven maar. Het lukte best aardig tot ik ergens eind van de ochtend vastliep. Dan maar de stad in, het is lekker weer en alleen maar binnen zitten is ook jammer. Ik kreeg een fijn, door Marije geschreven reisgidsje mee met stadswandelingen. Maar iedereen die mij kent weet dat ik zelfs in mijn bed weet te verdwalen. Dus dat lukte nu ook in Granada, zo ongeveer elk weggetje dat ik inliep bleek toch weer anders te heten, op een andere plek uit te komen, een leuk en spannend hoekje te hebben waardoor ik elke keer met mijn telefoon de route terug naar de juiste straat moest gebruiken. Ik liet het lekker gebeuren en dwaalde door de prachtige straatjes en dompelde mij onder in de sfeer, de geuren, de ontspanning. Ik heb alle genoemde pleinen en straten via mijn telefoon bereikt. Of ik de route heb gelopen? Geen idee maar het was leuk. 

Tips van Marije

En later die middag nadat ik met enige moeite de weg naar het appartement terugvond, haalde Marije mij op. We hebben uitgebreid gepraat, vonden veel overeenkomsten en ik kreeg ook nog tips waar ik verder mee kon in mijn schrijfwerk. En bovendien nog mooie tips voor plekken om te eten, in parkjes te zitten werken of anderszins te bezoeken. Of ik die kan vinden is natuurlijk weer de vraag, maar dan kom ik vast weer uit op een ander mooi plekje. 

Manana mañana, morgen ga ik verder schrijven, nu al zin om alle tips die ik kreeg uit te voeren.