Zondag familiedag
Vandaag is het zondag, de dag dat er in Spanje niet veel te doen is omdat veel Spanjaarden dan met familie doorbrengen. Dacht ik. Maar niets is minder waar, er waren behoorlijk wat winkels en restaurants open en het was gezellig op de terrassen. Ik had gerekend op in het appartement eten maar dat was achteraf niet nodig geweest.
Schrijven schrijven
Na een intensieve schrijfochtend die al begon terwijl ik nog in bed lag omdat ik weer eens veel te vroeg wakker was en het toch wel een beetje raar vond om om 5.30 al in het wat kille appartement te moeten zitten was ik om 13.00 wel weer even klaar ermee. Ik wilde er graag even uit en besloot een wandeling richting het Al Hambra te maken en eens te kijken wat daar te beleven viel.
Waar is het Al Hambra?
Het was er erg mooi en de sfeer was prettig, ondanks de vele toeristen voelde het goed daar. Ik genoot vooral van de prachtige uitzichtpunten waar ik zo ongeveer in mijn eentje was (want ik was weer eens verdwaald en had in eerste instantie alle megagrote gebouwen volledig misgelopen). Al bordjes volgend kwam ik op parkeerplaats 1, 2 en 3 uit maar zag geen barst van waarom het bekend staat. Toen ik het eigenlijk al op had gegeven en besloot terug te lopen zag ik allemaal paadjes waar geen borden bij stonden en die ik wel interessant vond en wat gebeurde er? Ja, natuurlijk het Al Hambra. Daar waren wel toeristen maar het was prima te doen. Omdat ik al uren weg was toen maar besloten weer te vertrekken. Ik wilde nog wat verder schrijven en ben er toch nog wel een paar dagen. Dan loop ik gewoon dinsdag nog een keer die kant op, ik weet nu beter waar ik het moet zoeken.
Een gezin op schoot
Op de terugweg mezelf verwend met een heerlijk ijsje bij een zaakje waar een jonge griet die geen Engels verstond toch begreep wat ik wilde. Deze op een klein strookje schaduw op de rand van een of ander beeld op het plein op zitten eten. Kwam er opeens een heel Spaans gezin zowat bij mij op schoot zitten omdat zij in hetzelfde stukje schaduw wilden. Ik heb er vreselijk om gelachen, wat moet dat er gek uit hebben gezien!
Wat vliegt de tijd
Terug in het appartement een paar uur doorgewerkt en het thuisfront gebeld. De tijd vliegt en hoewel ik mij met al mijn verdwaalacties erg onhandig voel ben ik blij met deze schrijfvakantie. Ik kan me goed in mijn eentje vermaken , voel me niet eenzaam. Wel mis ik soms iemand om even te overleggen, en met iemand erbij was ik vast niet op al die parkeerplaatsen beland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten