Dag 5 Schrijfvakantie Granada 28-4 Grote stroomstoring

Dagelijkse routine

Vanmorgen startte ik weer met mijn gewone dagelijkse ritueel: Schrijven, ontbijten, rond 12.00 de stad in voor een boodschap. Omdat ik woensdagavond terugvlieg had ik een planning gemaakt van wat ik nodig had, vooral wat groente want ik had nog wat eieren. Dan lekker in de middag uit eten gaan. Vanmiddag had ik ook nog met Marije afgesproken dus dat leek allemaal mooi te passen.

Poef, alle winkels donker

Ik was net binnen in een weer net ontdekt winkeltje voor mijn boodschappen toen ineens, poef, het licht uitging. Omdat de winkel erg donker was en het even duurde besloot ik de winkel weer uit te gaan, ervan uitgaande dat deze winkel een probleem met de stoppenkast ofzo had. 

Buiten gekomen hoorde ik winkelalarmen, en waren in alle winkels de lampen uit. Winkelmedewerkers stonden wat verdwaasd in de deuropening op hun telefoons te pieleken. Even verderop in de straat werd nog gewerkt, mijn volgende gedachte was dat zij misschien een kabel hadden geraakt. Misschien een onervaren iemand aan het werk gezet? Ik werd nieuwsgierig of het probleem verder ging dan deze straat.

Een gratis ui

Ik wist een vrij goed ogende groentewinkel die volgens mij natuurlijk licht had en ben daar naartoe gelopen. Daar haalde ik mijn groente en fruit voor vanavond en morgen. Een heel gedoe want het was voor de medewerkster bijna onmogelijk vast te stellen wat ze van de klanten moest vragen voor de betreffende groenten en fruit. Ze deed duidelijk maar wat en excuseerde zich daarvoor. Ter compensatie kreeg ik de ene ui die ik graag wilde hebben gratis. Wat was ik blij met het cashgeld dat ik had meegenomen uit Nederland! Want er kon ook niet meer gepind worden. 

Taart als lunch

Het leek mij verstandig nu terug te gaan naar het appartement en dan later terug te gaan voor de yoghurt die ik nog graag voor mijn ontbijt wilde hebben. Ik ging terug om te schrijven en toen ik trek kreeg ging ik naar het restaurant dat ik op het oog had, een klein veganistisch ding vlak naast mijn appartement. Ik hoopte daar een lekkere lunch te krijgen waarmee ik het tot de avond vol zou houden, want dan zou het probleem toch wel zijn opgelost? Bij het restaurant kon ik alleen nog (heerlijke zelfgemaakte) taart krijgen. Dus dat werd mijn lunch. Het was er erg gezellig en ik raakte in gesprek met de eigenaren die geen Engels spraken en een gast die uit Amerika kwam en alles twee kanten op vertaalde. We grapten dat het de schuld was van Trump, van Poetin of allebei. 

Waar is Marije?

Terug naar het appartement. Ik ging weer lekker aan het schrijven en ineens was het 15.15. Marije zou er om 15.30 zijn, dus ik ging even boekje lezen op het balkon. Bedacht ook dat het misschien slim zou zijn nog even naar een supermarkt te gaan voor het geval ik niet zou kunnen koken. Maar dat kon wel als zij er was. Om 16.30 was ze er nog niet, en ik kon haar met geen mogelijkheid bereiken. Een briefje gemaakt en op de deur gehangen dat ik even weg was voor een boodschap. Maar die boodschap lukte helemaal niet meer. De supermarkten lieten niemand meer binnen als ze nog open waren. Dan maar naar een restaurant, die zouden toch wel iets van een salade of humus hebben? Maar nee, ook daar kon ik niet terecht, wel werden er overal ijsjes goedkoop aangeboden omdat de vriezers niet meer werkten, maar daar had ik geen zin in. Alle terrassen waren leeg, op een enkele persoon na die een wijntje zat te drinken, volgens mij bestond het vooral uit restaurantpersoneel want ze stuurden iedereen weg. Even een praatje gemaakt met hen, ik maakte me zorgen om Marije. Zou er iets gebeurd kunnen zijn? Ze gaven aan dat de verkeerslichten niet meer werkten en er werd afgeraden de straat op te gaan. Ik hoopte maar dat ze inderdaad thuis was gebleven. 

Paella

Ik begon me wel zorgen te maken over mijn voedselvoorziening, want ik had yoghurt, fruit, cruesli, een tomaat een uit en een aubergine en vier eieren. Ik zou alleen de eerste vier rauw kunnen eten. Nou ja, als het moet dan moet dat maar. Maar op de terugweg liep ik weer langs een ander veganistisch zaakje, dat nog soort van open was. Zij hadden bakken veganistische paella staan, dus daar maar 1 van gekocht. Ik heb het dankbaar gekocht en ben er mee naar het appartement gegaan. 

Volledig afgesloten

Toen maar weer even geschreven, maar op gegeven moment kreeg ik wel onrust in mijn lijf. Ik kon niemand meer bereiken, ook niet meer via SMS wat eerder nog wel was gelukt. Toen ben ik maar de vuilnis gaan opruimen en kwam onderweg de verhuurster tegen. Zij hielp mij met 2 lampjes die ze op batterijen had, zodat ik in elk geval mijn tanden kon poetsen in het donker als mijn telefoon het niet meer zou doen. 

Onveilig gevoel

Daarna nog maar even een wandeling gemaakt, ik was benieuwd hoe het in de stad zou zijn. ik durfde niet te ver weg omdat ik mij realiseerde dat ik in mijn eentje kwetsbaar was nu ik niemand voor hulp zou kunnen inschakelen en met mijn verdwaalkwaliteiten wilde ik wel graag het appartement terug kunnen vinden. Onderweg verschenen ineens enkele appberichten, ik blij want ik dacht dat alles weer werkte, maar dat was van zeer korte duur want ik kon geen antwoorden sturen. Er waren ook veel mensen op de been, niet veel anders dan andere avonden. Terug bij het appartement gegeten en nog nooit zoveel mensen op het balkon gezien. Vooral veel jongeren. Op gegeven moment rook ik ook een brandlucht, dat gaf mij geen gerust gevoel, misschien van kaarsen of iemand was op hout zijn eten aan het opwarmen, ik weet het niet. Op tijd mijn bed in gegaan, voor de zekerheid kleding klaargelegd die ik makkelijk aan zou kunnen schieten. Mijn tas met laptop, snoeren en persoonlijke papieren bij de deur gezet samen met mijn schoenen, want stel dat hier de boel in de fik vliegt omdat iemand dom omgaat met vuur en ik in mijn bed lig... 

Hoera, we zijn er weer!

Na een onrustige nacht waarin ik aan het begin veel wakker was en dan steeds even testte of er al weer iets werkte hoorde ik vanmorgen om 6.30 toen ik wakker werd de koelkast weer brommen, gauw de lamp geprobeerd en ja, die deed het! Hup mijn bed uit en alles opgeladen, teken van leven gegeven aan het thuisfront en nu maar weer aan het werk, Vanmiddag een nieuwe poging met Marije.